 |
| Κι όμως συνέβη |
Γράφει ο Σταύρος Αλευρογιάνννης
Ήταν καλοκαίρι του 2004 και μαζί με όλους τους Έλληνες ζούσα το μαγικό ταξίδι της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, που σαν σήμερα είχε το ευτυχές τέλος του.
Προτιμούσα να παρακολουθώ τις αναμετρήσεις της Ελλάδας με φίλους και όχι, στα γραφεία του «Φιλάθλου», αν και αυτά είχαν άρωμα εξέδρας σε κάθε ματς. Εκείνο το βράδυ λοιπόν, αφού επέστρεψα κι εγώ από την Ομόνοια (ναι, δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι πανηγύρισα με τον. παραδοσιακό τρόπο την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος), έπεσα στο κρεβάτι γεμάτος υπερένταση.
Στο μυαλό μου στριφογύριζαν εικόνες από την επική αυτή νίκη στο τελικό και τους παίκτες να συμπεριφέρονται σαν μικρά παιδιά. Άθελά μου έσφιξα τα χείλια και, αφού έκλεισα τα μάτια μεταφέρθηκα νοερά στη θέση ενός ανθρώπου, τον οποίο τη συγκεκριμένη στιγμή ζήλευα παράφορα.
Η δημοσιογραφική μας πορεία είχε περίπου κοινή αφετηρία, αλλά ο Τζωρντίνος ζούσε σε σύντομο χρονικό διάστημα την απόλυτη δικαίωση. Ήταν η πρώτη του αποστολή σε μεγάλη διοργάνωση και γυρνούσε με το τρόπαιο. Τι πιο όμορφο για ένα νέο παιδί, που δεν είχε πατήσει με τα δύο πόδια στο δύσκολο αυτό επάγγελμα.
Την τύχη του υπογράφων τότε Ντίνου Κούλη δεν πιστεύω πως θα την γευτεί δεύτερος αθλητικός ρεπόρτερ, διότι απλώς, τώρα, 9 χρόνια μετά κατανοούμε όλο και περισσότερο πόσο σπουδαίο κατόρθωμα έκανε η ομάδα του Ότο Ρεχάγκελ.
Στοιχηματίζω πως όλοι θέλουμε να υπάρξει και δεύτερος και τρίτος και τέταρτος Κούλης στην ιστορία του αθλητισμού, διότι απλώς, θα σημαίνει πως θα υπάρξουν κι άλλες παρόμοιες επιτυχίες. Ας μην τις βιώσουμε εμείς αυτές κι ας ζηλέψουμε για λίγο.
