Εχουν περάσει περίπου δέκα χρόνια και ακόμη φαίνεται δεν το έχουμε
ξεπεράσει! Και μεταξύ μας τώρα, ας μην το ξεχάσουμε ποτέ! Η Ελλάδα από
τις ημέρες του Euro 2004 μέχρι σήμερα, παραμονές του World Cup 2014, δε
έχει αλλάξει καθόλου...
Θα αναρωτηθεί κανείς «σύστημα που νικά, αλλάζει;». Σαφέστατα όχι. Αντιθέτως ενισχύεται και μπολιάζεται με νέα στοιχεία, προσαρμοσμένα στα νέα ποδοσφαιρικά δεδομένα!
Ακούγεται παράξενα, αλλά αυτή η Εθνική αποτελεί, στα δικά μου μάτια
τουλάχιστον, τη συνέχεια της... προηγούμενης! Μόνο που στο σύνολό του,
το ταλέντο των παιδιών που θα βρεθούν στη Βραζιλία είναι με διαφορά πιο
ελπιδοφόρο.
Η φιλοσοφία του Οτο Ρεχάγκελ έχει μετατρέψει το dna
αυτής της ομάδας. Ο θρίαμβος της Πορτογαλίας έχει γραφτεί ανεξίτηλα
στις ψυχές των Ελλήνων. Οι ποδοσφαιριστές του Φερνάντο Σάντος είναι άξιοι συνεχιστές εκείνης της τρελοπαρέας, που... ξέρανε την Ευρώπη.
Οι σημαντικές απουσίες των Μεϊρέλες, Πέπε, Κοεντράο και Ρονάλντο δεν
αποτελεί ψεγάδι για την εμφάνιση στο Εθνικό Στάδιο των Ιβήρων. Η
ελληνική ομάδα έχει μάθει πλέον να προσαρμόζεται στις συνθήκες που της
παρουσιάζονται.
Η Εθνική έχει μάθει να παράγει «Κολοσσούς» στην άμυνα, παίκτες που μπορούν με αξιώσεις να σταθούν σε ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο. Παπασταθόπουλος, Μανωλάς, Μόρας (υπάρχει σε περίπτωση ανάγκης και ο πολύπειρος Βύντρα) συνθέτουν ένα γρανιτένιο κράμα που λίγες ομάδες στη Βραζιλία θα έχουν. Εάν συνυπολογιστεί το παρατεταμένο φορμάρισμα του Μανιάτη (στο β΄ μέρος με την Πορτογαλία ήταν εξαιρετικός), η εμπειρία του Κατσουράνη, οι απαραίτητες βοήθειες των Σαμαρά, Σαλπιγγίδη στους σταθερούς σε απόδοση Χολέμπας και Τοροσίδη, νομίζω πως δίνουν στην Ελλάδα αέρα σιγουριάς εν όψει Βραζιλίας.
Αλλά να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα: Οι άμυνες συμβάλουν σε
υπερθετικό βαθμό στις επιτυχίες, αλλά τις νίκες τις φέρνουν τα γκολ.
Και η αλήθεια είναι πως ο Σάντος δεν εκμεταλλεύεται στο ακέραιο το
πλούσιο επιθετικό ταλέντο των παικτών του, καθώς αυτό θυσιάζεται στην
άρτια λειτουργία της άμυνας. Η Εθνική πάσχει στον τομέα ανάπτυξη, δε
δημιουργεί φάσεις και μοιραία «μετατρέπει» ακόμη και τους αντίπαλους
αμυντικούς, οι οποίοι δεν αισθάνονται πίεση, σε πρόσθετους επιθετικούς
γύρο από τη γαλανόλευκη εστία!
Το ατομικό ταλέντο των Μήτρογλου, Γκέκα (ανάλογα ποιος θα ξεκινάει) πάει στράφι, όταν επί ενενήντα λεπτά, βολοδέρνουν απομονωμένοι στην επίθεση. Η παρουσία του μαχητή Καραγκούνη και του διεμβολιστή Φετφατζίδη θα
κρίνεται απαραίτητη σε όλα τα ματς, καθώς οι Σαλπιγγίδης, Σαμαράς,
μάλλον θα χαραμίζονται στο βωμό της αμυντικής αποτελεσματικότητας και
σχεδόν ποτέ δε θα βρουν την ευκαιρία να παίξουν ελεύθερα και ξεκούραστοι
στον τομέα που τους έκανε γνωστούς, δηλαδή στη επίθεση.
Η πετυχημένη συνταγή του Ρεχάγκελ, λοιπόν, «μαγειρεύεται» και
«σερβίρεται» από το Σάντος και θεωρώ (απόψεις είναι αυτές) αδιανόητο η
Εθνική στη Βραζιλία, να συντριβεί όπως το 1994 στις ΗΠΑ, ενώ με την
υπάρχουσα φιλοσοφία μπορεί να πάει καλύτερα σε σχέση με το 2010 στη
Νότια Αφρική.
Αλλωστε, από το 2004 έχουν περάσει μόλις δέκα χρόνια και το άρωμα εκείνου του άθλου δεν έχει φύγει.
