Από μικρός ονειρευόμουν, όπως κάθε φίλαθλος που σέβεται τον εαυτό του, ένα ταξίδι στη χώρα που το ποδόσφαιρο έχει προ πολλού υπερβεί τα αυστηρά στεγανά του αθλητισμού, μετατρεπόμενο σε τρόπο ζωής. Τα απρόοπτα και η συγκίνηση που μου επιφύλασσε η πρώτη μου επίσκεψη στη Βραζιλία θα με αποζημίωναν με το παραπάνω.
Το 1997, στο πλαίσιο της εκπομπής «Ακούνα-Ματάτα», περιηγήθηκα για ένα μήνα σε διάφορες πόλεις της χώρας, με πρώτο σταθμό το Ρίο ντε Τζανέιρο. Για καλή μου τύχη, την περίοδο της άφιξής μου στην πρωτεύουσα, θα διεξαγόταν ένα κλασσικό τοπικό ντέρμπι. Η Βάσκο ντα Γκάμα του θρυλικού Εντμούντο αντιμετώπιζε τη Φλαμένγκο. Οι δύο ομάδες ισοβαθμούσαν στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα και το αποτέλεσμα της αναμέτρησης θα έχριζε τον πρωταθλητή της σεζόν.
Φτάνοντας στην πόλη τρεις μέρες πριν, είχα ακούσει φήμες για ενδεχόμενο ξέσπασμα επεισοδίων, καθώς ο αγώνας μονοπωλούσε τις συζητήσεις των ντόπιων. Ωστόσο, αυτό που έζησα διέλυσε και το παραμικρό σύννεφο υποψίας.
Λίγο πριν τη σέντρα, είχα ξεκινήσει το ρεπορτάζ έξω από ένα κατάμεστο στάδιο Μαρακανά. Ξαφνικά, αντικρίζω μια ομάδα οπαδών της Φλαμένγκο να έχουν ξεχυθεί με φόρα προς το μέρος μου. Νιώθοντας τους να πλησιάζουν σε απόσταση αναπνοής και με τη βαριά πορτογαλική προφορά από τα συνθήματα τους να βουίζει στα αυτιά μου, κοίταξα έντρομος τους συνεργάτες μου.
Έτοιμοι να το βάλουμε στα πόδια, προκειμένου να απομακρυνθούμε από την καρδιά των αναταραχών που νομίζαμε ότι θα εκδηλώνονταν. Μεμιάς, οι Βραζιλιάνοι όρμησαν κατά πάνω μας, σηκώνοντας στους ώμους τους τόσο εμένα όσο και τα υπόλοιπα μέλη του συνεργείου. Σε κλάσματα δευτερολέπτου το αρχικό πάγωμα διαδέχθηκαν αγκαλιές και πανηγυρισμοί, με τους άγνωστους επιδρομείς που τελικά το μόνο που επεδίωκαν ήταν να μοιραστούν με τους. νεοφερμένους τον ενθουσιασμό τους εν όψει του μεγάλου ματς.
Προχωρήσαμε τραγουδώντας μαζί ως την είσοδο και με ανανεωμένη διάθεση πήραμε θέσεις ανάμεσα στο κοινό των 90.000 φίλων των δύο μονομάχων που κάθονταν αδιαμαρτύρητα ο ένας δίπλα στον άλλον. Ανακουφισμένος από την αίσια κατάληξη της. οπαδικής επέλασης, μπορούσα αβίαστα να αφεθώ στη μαγεία της μεγάλης συνάντησης.
Έτσι κατόρθωσα να απολαύσω την αξέχαστη παράσταση και τα δύο αριστοτεχνικά τέρματα του Εντμούντο, υπό τους ήχους του παρατεταμένου «γκολ» των εκρηκτικών λατινοαμερικάνων εκφωνητών. Κι έτσι βρέθηκα, λίγο αργότερα, να γιορτάζω αυθόρμητα μαζί με το άγνωστό άλλα τόσο προσιτό πλήθος, την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τη Βάσκο ντα Γκάμα για το 1997.
Πρόκειται αναμφίβολα για μία από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες της ζωής μου, όχι μόνο λόγω του θεαματικού παιχνιδιού που παρακολούθησα σ' ένα μνημειώδες γήπεδο, αλλά πολύ περισσότερο λόγω της επαφής μου με μια άλλου τύπου ποδοσφαιρική νοοτροπία, με μια πρωτόγνωρη και συνάμα εγκάρδια φίλαθλη συμπεριφορά.
Αν μου δινόταν εκ νέου η ευκαιρία, θα πήγαινα ξανά χωρίς δεύτερη σκέψη. Προς το παρόν, θα κάνω φιλότιμες προσπάθειες να μην ζηλεύω όσους έχουν ήδη εξασφαλίσει εισιτήρια για το Μαρακανά και τα υπόλοιπα βραζιλιάνικα γήπεδα που θα φιλοξενήσουν το Μουντιάλ του 2014.
