 |
| ...συνεχίζεται στο διηνεκές |
Μετά την σταύρωση, ακολουθεί η Ανάσταση. Το λένε η ιστορία και τα θρησκευτικά. Ο καθένας μας τραβάει τα δικά του πάθη. Ο Πόντιος Πιλάτος έβαλε το δίλημμα στο λαό. Ιησούς ή, Βαραβάς;
Όπως κάνει σήμερα η Μέρκελ. Μνημόνιο ή, εξαθλίωση. «Μπαράμπας- Μπαράμπας», βροντοφώναξε ο λαός. Καλλίτερα να μας κλέβουνε, παρά να μας δουλεύουνε, να μας πουλάνε σωτήρες. «Μνημόνιο – Μνημόνιο», φωνάξαμε κι εμείς.
Ακολούθως βέβαια λέγανε «ρε, μπας και κάναμε μαλακία;». «Μήπως καταδικάσαμε τον υιό του θεού; Έναν αθώο, έναν θεάνθρωπο;». Τι τους έκανε, όμως, εκείνη την ώρα, την ύστατη την ώρα της κρίσης, δηλαδή των εκλογών, να φωνάξουν «Μπαράμπας»; Γιατί ο λαός επέλεξε τον κλέφτη, που είχε σκοτώσει κιόλας, από έναν σωτήρα; Το ξέρεις. Ο Βαραβάς ήταν κλέφτης. Και όχι ένας απλώς κλέφτης, ήταν επαναστάτης, τρομοκράτης. Είχε πολλές συμπάθειες. Η συμμορία του, λοιπόν, απλώθηκε μέσα στο λαό και δημιούργησε το κατάλληλο κλίμα. Και όχι μόνον οι δικοί του, αλλά και οι αρχιερείς με τους πρεσβυτέρους, έλεγαν στον όχλο «τον Βαραβά ψηφίζουμε γιατί ο Ιησούς είναι ένας βλάσφημος και το παίζει βασιλιάς». Τον φοβήθηκαν.
«Μπαράμπας», είπε ο όχλος και ο Πόντιος Πιλάτος ένιψε τας χείρας του. Τότε δεν υπήρχαν εφημερίδες, σάιτ και μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι. Πώς πιστεύετε θα έπαιζαν το θέμα; Ξέρετε ποιοι θα είχαν τα μεγάλα ΜΜΕ; Αυτοί που πήγαιναν στον όχλο και πρότειναν τον Βαραβά αντί τον Ιησού κρίνοντας το αποτέλεσμα της σταύρωσης. Η συμμορία των κλεφτών θα είχε κανάλι, ραδιόφωνο, σάιτ, εφημερίδες, περιοδικά. Και οι αρχιερείς τα δικά τους. Θα το διέδιδαν έτσι το πράμα, δηλαδή. «Ψηφίζουμε Βαραβά», με μεγάλα γράμματα. Όπως τώρ.
Τα αγκάθια τρυπάνε το μυαλό
Πτού! Μαλακία κάναμε. Μετά. Αρχίνησαν τα μπουμπουνητά, αστραπές και βροντές, καταιγίδα. Ήρθε και η Ανάσταση, έδεσε το γλυκό. «Σταυρώσαμε τον υιό του θεού». Κατά τας γραφάς και το θρήσκευμα. Το λέει, δηλαδή, η ίδια η ιστορία. Μία ιστορία που συνεχώς επαναλαμβάνεται. Όπως τώρα που τα κρεβάτια μας έχουν πιάσει φωτιά. Όταν ξαπλώνεις, νοιώθεις να σου μπήζουν τα καρφιά στις παλάμες, αισθάνεσαι τα αγκάθια να σου τρυπάνε το μυαλό. Κοιτάς και εσύ τον ουρανό και λες «Θεέ μου, μη με εγκαταλείπεις!».
Ο θεός σου φταίει ρε κακομοίρη; Τι να σου κάνει και ο θεός; Ποιον θα πρωτοκοιτάξει τόσοι που ήμαστε; Ένας, λέμε ότι είναι ο θεός, τι στο καλό, πώς στο διάτανο θα μπορέσει να ασχοληθεί με ολωνών μας τα προβλήματα; Θεός είναι, να μου πεις, έχει άλλες ικανότητες. Ανώτερες.
Δες, λοιπόν, τώρα τον Ιησού από την Ναζαρέτ, συγκινήσου με τα θαύματα, κλάψε με την σταύρωση και την ανάσταση, γιατί μετά το Πάσχα θα το ρίξεις πάλι στην Δικαίωση και τον Πρίγκιπα. Άντε στην εκκλησία να ψάλλεις για τα πάθη, τον επιτάφιο, άντε και στην ανάσταση να πάρεις το άγιον φως για να μαυρίσεις την πόρτα, ένα μόνον να ξέρεις. Πως αν βρισκόσουν στον όχλο που αποφάσισε για τον Χριστό, κι εσύ «Βαραββάς» θα φώναζες.
Στο φινάλε το ξεκοίλιασμα
Τα καλύτερα βέβαια είναι μετά την ανάσταση. Μαγειρίτσες, τρία-τέσσερα αβγά έτσι για πλάκα, τυριά, σκατά, φατά, κοιμάσαι με την κοιλιά τούρλα και την άλλη μέρα ξεκινάς από το πρωί με το ψήσιμο και τα κοψίδια της σούβλας. Χαράς ευαγγέλια. Το ξεκοίλιασμα σε όλο του το μεγαλείο. Γιατί στο φινάλε, τι μας δίδαξε ο Χριστός; Την αγάπη. Στα αρνιά, τα γουρουνόπουλα, τα παϊδια. Τα αγαπάμε τόσο που τα μασαμπουκιάζουμε ανελέητα μέχρι να φτάσουμε στο αμήν. Μα, πως γίνεται αυτό... Να τρως σαν κτήνος και το βράδυ να κοιτάς το θεό και να του ζητάς βοήθεια. Έχεις λίπος να κάψεις.
Την γνώμη μου για την ιστορία σου την έχω πει. Από ανθρώπους γράφτηκε κι αυτή. Και ειδικά με τον χριστιανισμό και τη θρησκεία τα πράματα είναι λίγο – πολύ γνωστά. Οι αρχιερείς ήταν οι πρώτοι-πρώτοι που επεδίωξαν την σταύρωση του Χριστού. Οι γραφές, δηλαδή, έχουν φιλτραριστεί κατάλληλα όλα αυτά τα χρόνια από βατικανά και πατριαρχεία. Ο λαουτζίκος, δεν ξέρει τι έκανε ο Ιησούς μετά την εφηβεία του και μέχρι τα 33 που επέστρεψε ως Μεσσίας. Την τύφλα του δεν έχει. Γρι. Να μην επεκταθώ σε άλλες θρησκείες καλλίτερα.
Για να το κλείνουμε. Βλέπεις να υπάρχει καμιά προκοπή τόσα χρόνια τώρα με την θρησκεία και τον χριστιανισμό; Υπόψιν, εγώ, έχω τον δικό μου θεό. Τον Χριστό. Που θυσιάστηκε με βασανιστικό τρόπο για να μας δείξει πόσο μαλάκες ήμαστε. Και τώρα εμείς, αυτή την τρανή μαλακία μας, την γιορτάζουμε κάθε χρόνο. Το Πάσχα. Με τις σούβλες και τις γουρουνοπούλες.
Αμαρτίες των πατεράδων
Πως σας το λέω κάποιες στιγμές; Ούτε επίτηδες να το έκανε. Ειδικά ορισμένοι του δώσανε πολλές ευκαιρίες του Ιησού. Αυτός, όμως, εκεί! Θα με σταυρώσετε ο κόσμος να χαλάσει. Θα με μαστιγώσετε αδιάκοπα, θα με χτυπήσετε, θα με εξαθλιώσετε. Και γω, θα κουβαλάω μαζί με τον σταυρό, όλες τις αμαρτίες σας.
Έτσι και οι Έλληνες που ζούμε σε αυτή την χώρα. Τρώμε αδιάλειπτο και συνεχές βασανιστήριο. Κουβαλάμε έναν σταυρό, με όλες τις αμαρτίες, όχι των πολιτικών, αλλά των πατεράδων μας.
Σταύρωση και ανάσταση μαζί, μία συνεχόμενη ροή. Στο διηνεκές, αθάνατη. Καλό Πάσχα και προσοχή στις μακαμπούκες.
Ο Φυλαρούχας
